"W Niemczech znany satyryk..." Sądząc po tekście to zwykły ćpun.

Proszę:

SZCZUR

Z opery wyszedł szczurzy pan

z białą koszulową piersią, czarną muszką...

Cały Paryż znał historię tego szczura.

Mówiono, że była w czasie okupacji kotów

wzbogacił się na chomikach z serem szwajcarskim.

Ale nosiła medale i zachowywała się dumnie

z nigdy naprawdę niepewną siebie dumą szczurów.

Tacy ludzie rzadko kiedy mogą to zrobić

mieć czyste sumienie...

Zadbany wygląd, sierść wyczesana i przycięta,

paznokcie wypielęgnowane,

Garnitur od najlepszego krawca:

Jeśli opuści rynsztok i odniesie sukces w mieście,

Taki szczurzy zwierz ma od razu swój samochód

z kierowcą,

ma swój złoty sygnet i fantazyjne dziewczyny.

Ten wiecznie pracowity wyścig

Muszę to zrobić dla własnego bezpieczeństwa

otaczaj się pięknymi rzeczami,

które dają mu iluzję władzy:

to jest błąd niskiego urodzenia.

Kierowcą naszego szczura był gruby wiejski pies

(on też nosił medal,

mianowicie za odwagę w walce w zwarciu z dziedzicznymi wrogimi kotami

podczas ostatniej wojny)

i przełknęła swą arogancję, nie szczerząc zębów:

Och, jak wielka jest siła pieniądza

ze zwierzętami...

„Może i jest szczurem” – powiedział – „ale porządnym szczurem.

Są też tacy. Jego medale to potwierdzają.”

Mój Boże, jakie głupie są te psy! ...

Wykorzystywane biedne idiotki, czytające gazetę szczurów

i nie wiem nic poza tym, co mówią szczury.

Wieczorem, gdy witał swego pana przy bramie wozu,

Pies oddał wojskowy salut.

Pocieszał. Życie nagle wydało mu się piękniejsze.

Powiedział: „Słyszałeś, monsieur,

co, gdy słuchał pan, monsieur opery,

przeszło przez radio?” – „Mam to gdzieś”, powiedział szczur

i zmęczony wsiadłem do samochodu,

„Radio jest dla głupich ludzi,

Mam swoje informacje.” – „Co, jeszcze nie wiesz?

Mocno wierzę, monsieur,

Oboje musimy iść jeszcze raz.

Radio podaje, że właśnie wkroczyły koty.

Coś się wydarzy!”

(Pies pojechał do Auvergnat,

pochodził z Clermont-Ferrand.)

Kiedy nasz szczur usłyszał te słowa,

jechała na czworakach.

Zostawiła pięknie chromowany luksusowy samochód,

zerwał koszulę z piersi i chodzące futro,

rzucił kij i kapelusz wysokim łukiem,

był zwykłym szczurem, nagim w szczurzej skórze

jak dzień, w którym się urodziłeś

i jednym skokiem wskoczyłem do następnego wąwozu,

skąd zawołała do głupca:

„Ucz się, głupie plemię,

że my, szczury, mamy inne cele!

Bo grube szczury w Nowym Jorku są warte tyle samo, co te w Wiedniu

i w Paryżu.

Odwagi, przyjacielu!

Broń dobrze kraju:

I mamy na koniec

pokonał ludzi-kotów,

Więc daj mi znać, żebym mógł wrócić”.

Aż boję się wnikać w jego inną twórczość. Bo w wiki jest za krótko.

Pan czytał chyba na chybcika? "Niemiecki satyryk" to H.H. Może i był ćpunem ale tego nikt nie nagłaśniał, więc chyba nie był.

Wiadoma rzecz, że język niemiecki zwodzi na manowce.  Czy AI jest tłumaczem?

Nie mam poetyckiego zacięcia więc twórczość translatorską pozostawiam innym z lepszym wyczuciem języka polskiego.

W oryginale jest mowa o serze gruyère a tłumaczenie niemieckie prawi ogólnie o serze szwajcarskim. Nie jestem czepialski ale tłumaczenie ze stancy AI do luftu i szlus. 

Autor Szczura jest znany we Francji.  Zarzucano mu po "wyzwoleniu" kolaborację z niemieckim okupantem. W trakcie tejże napisał sztukę Antygona. 

Szczur to literacki porachunek [rok wydania 1962] z zawirowaniami tamtych lat mrocznych. 

Bez poetyckiego zacięcia, ale w miarę wiernie, choć tu i ówdzie nie dosłownie. Nawiasem mówiąc, Francuzi często tłumaczą zagraniczną poezję prozą i wcale się tego nie wstydzą.

Z opery wyszedł szczur:
W białym żabocie, czarnym krawacie.
Historię tego szczura
Znał cały Paryż.
Podobno podczas kociej okupacji,
Ukrywal zapas sera Gruyère,
Za co odebrał order z miną pełną dumy,
Acz dumy nieco niepewnej, jak to u szczurów.
Rzadko się zdarza, by tacy
Mieli spokojne sumienie...
Nosi się wspaniale; sierść lśniąca i przystrzyżona,
Wymanikiurowane pazury;
Garnitury od najlepszych krawców;
Szczur, kiedy wylezie z kanałów i zadomowi się na mieście, 
Ma limuzynę
I kierowcę,
Złoty sygnet, piękne  dziewczęta - ta rasa w swojej wiecznej niepewności
Szuka ukojenia
Otaczając się pięknymi rzeczami.

W złudnym przekonaniu o potędze naszego szczura
(zwykła słabość nisko urodzonych)
Jego szofer, wielki, wiejski kundel,
Skądinąd też odznaczony
Za walkę z dziedzicznymi kotami
podczas poprzedniej wojny,
Znosił wyniosłość tamtego nie obnazywszy ni razu kłów.
Takie poważanie ma pieniądz,
Niestety, także u zwierząt...

«To szczur - mówił sobie - ale szczur godny szacunku.
Z pewnością tak.
Najlepszy dowód, że go odznaczono. »

Ach! Mój
Boże, jakie te psy sa głupie!...
Biedni, otumanieni głupcy, czytelnicy szczurzych gazet,
Zawsze niezdolni przewidzieć, co powie szczur.

Tego wieczoru, witając swego pana przy wyjściu,
Zachwycony pies oddał mu wojskowe honory.
Był podekscytowany.
Życie nagle wydało mu się piekniejsze.

Powiedział: «
Czy słyszał pan nowiny,
Jakie, podczas gdy
Pan słuchał opery,
Podało radio?» - «

I co z tego, mówi szczur
Wsiadając zmęczony do auta;
Zostawmy radio durnemu ludkowi -
Ja mam swoich informatorów. » - «

A więc,
Pan jeszcze nie słyszał.
Myślę,
proszę pana, że znów my dwaj musimy 
Stanąć i zrobić porządek.
Radio właśnie ogłosiło inwazję kotów.
Trzeba będzie wybić całą tę kociarnię! »

(Wymówił to z owerniackim akcentem,
będąc psem z
Clermont-Ferrand.)

Szczur, na dźwięk
Tych słów, podskoczył na równe cztery łapy.
Wybiegł z luksusowego auta z niklowanymi klamkami,
Zrywając z siebie żabot i płaszcz podszyty futrem,
Rzucając na ziemię laskę i cylinder,
Goły szczur, w szczurzej skórze,

Jak w dniu, kiedy przyszedł na świat.
Zdążył tylko wskoczyć do najbliższego kanału
Skąd krzyknął do osłupiałego psa:

«
Naucz się wreszcie, głupi motłochu,
Że rasie szczurów przeznaczono całkiem inne cele!

Tłusty szczur w 
Nowym
Jorku jest wart tyle samo, ile tłusty szczur w 
Wiedniu

Albo w 
Paryżu.

Odwagi, przyjacielu!
Brońcie ojczyzny :
A kiedy w końcu
Pokonamy rasę kotowatych,
Dajcie znać. Wtedy powrócę. »

Merci.

Zamiast "zimnej wódki" pozwoliłem sobie wkleić do tekstu. ;-) 

Wczoraj poprawiłem. 

O ile inne sugestie to do poprawienia jeden krok.

"Plastron" jest dwa razy w tekście.